Gamlar samgönguminjar sjást víða um land og án efa eru þær umfangsmesti minjaflokkur hérlendis í kílómetrum talið. Einn minjaflokkur sem fellur undir samgönguminjar eru vörður en víða má sjá slík mannvirki nærri gömlum þjóðleiðum. Vörður eru margvíslegar að gerð, stærð og lögun enda sennilega algengustu fornleifar á Íslandi. Sumar eru einfaldar og helst gerðar með þeim hætti að setja einn stein upp á annan og síðan koll af kolli. Aðrar eru umfangsmeiri, mörgum steinum raðað saman í þyrpingu, helst hellusteinum, síðan hverju steinalaginu ofan á annað, þar til komin var myndarleg varða. Slíkar vandlega hlaðnar vörður gátu staðið um tugi ára, án þess að haggast, og jafnvel öld fram af öld. Á sumum hverjum eru innbyggðir stefnuvísar. Einn steinn stendur út úr þeim og bendir á næstu vörðu. Önnur gerð vegvísa eru göt sem eru notuð til að vísa út frá. Algera sérstöðu hafa beinakerlingar, vörður sem víða má finna við forna alfaravegi en þær þekktustu eru kerlingarnar á Kaldadal, Stóra-Sandi og við Kjalveg. Bæði voru þær vegvísar og höfðu skemmtanagildi, vísum eða skilaboðum var stungið þar inn í beinleggi fyrir aðra vegfarendur. Elstu vísurnar sem enn þekkjast eru frá lokum 17. aldar sem gefur til kynna að einhverjar alfaraleiðir hafi verið varðaðar á þeim tíma. Vísan hér neðar var birt í grein í tímaritinu Blöndu 2 sem kom út 1921-1923 og gefur til kynna að beinakerling hafi verið á Mýrdalssandi en ekki vitað hvar hún var staðsett.

„Kerling ein á kletti sat,
Kötlusands á stræti,
vísað mönnum veginn gat,
var þó kyrr í sæti.“

Fornleifastofnun sá um framkvæmdaeftirlit vegna endurnýjun lagna og yfirborðslags á og við Hlemmtorg í Reykjavík. Svæðið var mjög raskað en þó komu fornminjar í ljós á þremur stöðum, tvær öskufyllingar sem líklega voru gerðar á árunum 1908 til 1914 og ummerki um samgönguminjar tengdar Laugavegi.

Mikið jarðfall var á svæðinu við Hlemm sökum túnaskurðar og var fyllt í það með ösku einhvern tímann á árunum milli 1908 og 1914. Öskufyllingarnar sem fundust á svæðinu eru líklega ummerki þess. Rusl var mikið vandamál í Reykjavík á þeim tíma og kvörtuðu íbúar undan erfiðleikum við að losa við rusl og annan úrgang sem féll til.

Mikilvægt er að vakta framkvæmdir í Reykjavík, jafnvel þótt engar minjar sjáist á yfirborði eða líkur séu taldar á að svæðið sé raskað vegna fyrri framkvæmda. Reynslan undanfarin ár hefur einfaldlega sýnt að minjar leynast víða undir malbiki í Reykjavík. Þær munu síðar meir spila stórt hlutverk í að skrifa sögu Reykjavíkur. Minjabrotin munu hjálpa okkur til þess að skilja betur hvernig íbúar borgarinnar reyndu að leysa úr þeim margvíslegu vandamálum sem komu upp þegar fólk fór að búa mun þéttar en það hefði nokkurn tíman gert í Íslandssögunni.